kısa tutmaya çalışacağım. senden değil, umrunda olmamaktan nefret ediyorum. 17 yıllık hayatımda aklım başında doğru düzgün yaşadığım 5-6 yılın çoğunda en yakın arkadaşımdın. bir anda bu arkadaşlık bitince, birbirimizle paylaştığımız her şey, sana verdiğim her değer yok oldu. bu doğal bir şey olsa da, bunun sebepsiz ve ani olması değil. ben bu durumun sebebini sana defalarca sordum fakat cevaplamak istemedin, sağlık olsun. bir özür veya kısa bir cevap beni biraz daha rahatlatabilirdi. tunayla sevgili olduğunuzu da beni sebeplendirmeye ittiğinden dolayı düşündüm. ben kötü bir insan değilim. senelerce acısını tatlısını paylaştığın yakın bir arkadaşınım. artık aniden soğumanla böyle bir durum kalmadı tabii. senin de kötü bir insan olmadığını düşünmek istedim, sayısız kez denedim. yatağımda düşündüm, okul çıkışında asfaltta ağlarken düşündüm. sen, iddia ettiğin gibi "böyle" değildin. hiçbir zaman değildin. artık sebep sorgulamıyorum ama benim düşüncelerimi biraz merak ediyorsan, bu yöndeydi. en yakın arkadaşımın bir günde düşmanım olmasından asla zevk duymuyorum. ama bu duruma düştüm. bundan sonra konusunu açmayacağım, senin zaten umrunda da değil, sorunu göremiyorsun bile. ileride benzer bir durumu yaşadığında aklına beni getirebilirsin. geçiyor herhalde.